Het is een zonovergoten dag en er staat op de noodzakelijke boodschappen na voor vandaag niets meer in de agenda, dus ik besluit mezelf te trakteren op een koffie met slagroom. Delft barst van de terrasjes, dus een fijn plekje is snel gevonden.
Op het pleintje waar ik neerstrijk heerst een gemoedelijk sfeertje, wat enthousiaste toeristen, keuvelende stamgasten en hier en daar een stelletje. Schuin achter mij zit een overduidelijk verliefd koppeltje, zo rond de twintig vermoed ik. Hij houdt haar hand vast alsof hij bang is dat ze door de eerste de beste voorbijganger gekaapt kan worden. Zij duwt haar zonnebril wat steviger op haar neus en lepelt het schuim van haar cappuccino. Ze zijn in gesprek verwikkeld, maar dat stokt enkele minuten nadat ik plaats heb genomen.
De aandacht is klaarblijkelijk verlegd naar mijn rood/grijs gemêleerde achterhoofd. Mocht ik daar nog over twijfelen, dan is dat direct weggenomen als ik het meisje hoor fluisteren: “Zo! Die durft…!” Ik spits mijn oren, die gelukkig nog redelijk goed werken. De jongen begrijpt niet direct waar het over gaat (mannen eigen volgens mij) en fluistert, iets te hard, terug: “Huh? Wat is er dan?” Ik stel me voor dat het meisje met haar ogen rolt nu. “Ssst sufferd, kijk dan, die vrouw hier vlak voor ons. Op die uitgroei kun je een Concorde laten landen. Ik denk niet dat ik er ooit zo bij zou durven lopen”.
Mijn uitgroei is ‘vet cool’
Slik. Mijn eerste reactie. Vanuit mijn positie is het lastig om te zien hoe de jongen reageert. Ik kan me zo voorstellen dat het hem geen bal interesseert, maar hoe dan ook, zijn opmerking doet me vervolgens glimlachen. “Ik vind het eigenlijk wel vet cool zo, grappig toch? Twee kleuren door elkaar? Volgens mij is grijs haar helemaal hip hoor!”
Ik moet de neiging onderdrukken me om te draaien en een grappige opmerking te plaatsen. Iets in mijn houding doet ze blijkbaar begrijpen dat ik een deel van het gesprek meegekregen heb. Het gesprek valt stil. Even later rekenen ze af en vertrekken. De jongen kijkt nog even schuchter achterom, ik beloon hem alsnog met een dikke knipoog. Hij kleurt tot achter zijn oren. Ik leun lekker achterover en geniet van mijn koffie. Mijn uitgroei is dus ‘vet cool’. Hoewel die mening niet door iedereen gedeeld wordt, voorziet het mijn dag van een extra zilveren randje.
Haha wat een geweldig verhaal weer Patty!
Dank je! ‘T is weer een eye-opener dus….some like it, others won’t 😉 Wij trekken ons er mooi niets van aan toch?
Super leuk verhaal en mooie ervaring!
Dank je wel Nienke! Het is inderdaad een mooie ervaring, ik merk ook dat ik er steeds gemakkelijker mee omga als mensen er iets van vinden. Maar…het blijft natuurlijk leuk, zo’n opmerking.