In Frankrijk momenteel, dus ik laat de boel maar een beetje waaien. Zo ook mijn grijze koppie. In het gehucht waar we ons bevinden durf ik met losse en rap verkleurende manen rond te lopen, want hier nemen de dames het niet zo nauw.
Je kunt over de grijze hoofdjes lopen. Niet te vergelijken met de wat meer mondaine steden natuurlijk, waar het overgrote deel van les Françaises nog steeds vlijtig de verfkwast hanteert of laat hanteren. Want ohlala, je moet er toch een beetje ‘jolie’ uit blijven zien? Maar goed, in dit schattige dorp huppel ik dus vrolijk richting boulangerie voor de dagelijkse baquette of ik koop verantwoorde groenten op de plaatselijke markt.
Stadse manieren
Eerlijkheidshalve is het gros van de mensen dat je hier tegenkomt dik richting zestig of daarboven, dus dat je zoveel grijs ziet is niet erg vreemd. Ik pas er eigenlijk prima tussen (zowel qua leeftijd als qua haarkleur), ware het niet dat ik met mijn ‘stadse’ kledingstijl en meerkleuren coupe misschien wel een nieuwe trend weet neer te zetten. Denk ik dus. Glimlachend baan ik mij een weg tussen de degelijke fladderende nachthemden die je op de markt in alle varianten tegenkomt. Mij niet gezien natuurlijk, zo’n flanellen bloemetjesgeval.
In een opperbeste stemming rijd ik richting ons plaatselijk verblijf. Ik heb de tijd aan mezelf, dus misschien ook even Facebook en Instagram checken. Altijd leuk om te zien wat andere silver sisters doen en meemaken. Scrollend door een aantal leuke en grappige reacties op een eerder geplaatste foto krijg ik opeens een tekst onder ogen met de verkapte boodschap: jouw grijs is lelijk….en vervolgens tips hoe ik het enigszins op zou kunnen leuken. BAM. Direct sta ik met beide pootjes op de grond.
Met mijn mond vol tanden
Ik roep zelf altijd om het hardst dat het me niet kan schelen wat anderen van mijn grijs vinden en nu sta ik toch even met mijn mond vol tanden. Daar sta je dan met je grijze kop….Visioenen van mezelf in zo’n oerdegelijk bloemetjesgeval dringen zich aan me op.
Gelukkig duren twijfelmomenten bij mij altijd erg kort. Vijf minuten later realiseer ik me dat ik eigenlijk wel zin heb in pain au chocolat, dus ik spring nog even de auto in en rijd met gezwinde spoed terug naar het dorp. Het wordt langzamerhand iets frisser, merk ik als ik uit de auto stap. Misschien toch maar even langs die kraam met nachthemden……😊
Haha…wat schrijf je leuk! De negatieve reactie op je haar is wat minder, maar dat zegt alles over de gulle gever. We kunnen niet iedereen te vriend houden.
Precies dat! Gelukkig kunnen we er om lachen en het hoort er gewoon bij 🙂