Daniela: ik gun elke vrouw haar eigen unieke tegendraadse aanpak

Ze valt absoluut op met haar prachtige en opvallende transformatie naar zilverwit. Daniela van Nassauw zette de stap naar grijs, maar niet zonder slag of stoot. Kleurrijk is ook haar verhaal. Ik laat haar graag zelf aan het woord.

Hai!
Mijn naam is Daniela van Nassauw, geboren in 1970 te Brabant en sinds 13 jaar woon ik met mijn puberzoon en dito kat in Amstelveen. Heb je even voor mijn verhaal? 😉 Sinds 2006 werk ik als freelancer. Ik geef massages, energiebehandelingen, coaching en ben stoelmassage-docent. Daarnaast maak ik heerlijke organic Energy Sprays op basis van essential olie & blends. En doe af en toe een kaartlegging…

Creatieve duizendpoot

Eigenlijk faciliteer ik van alles waardoor een vrouw weer rust en ruimte in haar lijf en leven gaat ervaren. Iets wat ik in de eerste plaats uiteraard zelf heel hard nodig had. Daarnaast blijk ik erg gevoelig voor energie, lief en zorgzaam, stront eigenwijs, dol op de natuur, geuren en kleuren, graag in bos en op strand. Ik heb veel meegemaakt in het leven. Inmiddels begrijp ik heel goed waarom ik op mijn 18e al mijn eerste grijze haarlok had. Trauma. Ooit las ik ergens dat er mensen zijn die ‘overnight’ grijs worden nadat ze bijv een aardbeving hebben meegemaakt.

Ik ben als hooggevoelig meisje opgegroeid in een sekte met een strenge, emotioneel onbereikbare vader en een narcistische moeder. Need I say more? Maar een dikke haardos heb ik altijd al gehad. Dát dan weer wel! Mijn hele leven krijg ik al complimenten en ja, ook jaloerse blikken vanwege mijn
haar. Het was vaak wel een hele zoek- en vindtocht naar een echt goede kapper als ik ging verhuizen, maar vinden deed ik hem of haar altijd. Ow wat word ik toch blij van goed geknipt haar. En ja, dus evenzo sip van een slechte coupe.

Paars haar

In de jaren ’90 was je haren verven hot, dus ook ik ging voor de bijl. Al op mijn 20e. Lang haar met permanent én geverfd. Ik weet nog dat ‘aubergine’ in was en ik me liet ompraten door een kapper. Kwam ik thuis, liep ik met manlief buiten in de zon, zei hij: ”Daan, je hebt gewoon paars haar!”. “Tja, niks aan te doen”, zei de kapper, toen ik met het schaamrood op mijn kaken terug de kapsalon in liep. Ik hield het daarna toch maar gewoon bij mijn donkerbruine kleur, afgewisseld met uitstapjes naar kopertinten en kastanjenuances.

Op mijn 30e was ik op vakantie naar Aruba en had haar op schouderlengte. Nadat ik mijn haar met borstel en föhn glad gestyled had, want ja, ijdel en met mijn haar bezig was ik altijd wel, liep ik buiten in het warme maar vochtige weer. En wat gebeurde er? Binnen no time kreeg ik krullen! Wat gaaf, dacht ik. Als dat nou eens zou blijven als ik naar NL terug ga. En warempel… dat deed het ook. Ik had the best of both worlds. Me so lucky! Zelfs toen ik op mijn 38e beviel van mijn zoon.

Teveel gedoe

In de jaren erna werden de krullen wel geleidelijk aan steeds minder en koos ik ook steeds vaker voor een halflange coupe. Dat stond altijd het meest verzorgd bij me. Klassiek met laagjes, meestal met lok, heel soms een pony. Mijn haar groeide altijd lekker hard en dat grijs was op een gegeven moment wel
heel hard uitgebreid naar mijn volledige hoofd. In 2017 was ik dan ook helemaal klaar met die uitgroei verven. Dacht ik. Er zijn vrouwen die een bezoek aan de kapper een uitje vinden. Daarvan ben ik er
NIET één. Het knippen alleen al vond ik teveel gedoe, dus de uitgroei deed ik ‘lekker’ zelf
thuis.

Brunette in hart en nieren

Ik heb ooit een jaar ofzo bij een goede kapsalon in Amsterdam gewerkt en veel geleerd dus een goede haarkleur wist ik altijd wel ergens te vinden. Maar goed, ik was 46 en klaar ermee. Dat zeg ik heel easy, maar ik heb met de kapster eerst wel een uur therapeutische coaching beleefd of ik het nu toch echt ging ontkleuren of niet. Whaaaa… wat eng! Van donker naar licht. Ik voelde me een brunette in hart en nieren, absoluut geen blondine.

Afijn, tóch gedaan. Dus kleur eruit en dan zit je daar met zo’n geel kapsel. En vervolgens een lichtere kleur erin. Ik ging van kleurhoogte 7 naar 5. Dat klinkt best veilig, ik vond het enorm wennen, maar ik kon er mee leven. Het was prachtig gedaan. Alleen….. na een paar weken liep de kleur terug. Vaal en licht. Bah. Sjips, dacht ik, nu moet ik alsnog al snel weer terug, want hiermee rondlopen ga ik niet doen.

Dat ging dus maandenlang zo door en voor ik het wist zat ik zowat weer terug op mijn oude kleurhoogte.
En toen kwam het “Kroon-tijdperk”, maart 2020. Nee, ik was niet meteen om. Ik verfde het zelf, dus ik had geen traumatische uitgroei tijdens het thuis zitten. Leve internet en mijn eigen handjes! Nee, bij mij hakte er een depressie in, kwam ik in no-time kilo’s aan en had nul energie meer. Opstaan was al een opgave en mijn waslijst met klachten werd steeds langer. Ik dacht dat ik een rouw-periode in ging.
Tel daarbij op: juf spelen thuis voor een beginnend puberkind. En moeten dealen met het feit dat ik me niet kon houden aan bepaalde opgelegde maatregelen. Wat een drama. Nu was een depressie mij niet vreemd. Ik ben ooit gediagnosticeerd met een dysthyme stoornis (chronische depressie) en dus niet vrij van donkere periodes in mijn leven. Maar dit keer had zelfs goede therapie niet het gewenste effect. Zucht. Het feit dat ik even niet kon werken ervaarde ik overigens als een zegen. Ik was op. Klaar. Af.

En dan…de overgang

Na een dik jaar, zo rond april/ mei dit jaar voelde ik intuïtief dat die depressie wel eens gelinkt zou kunnen zijn aan de overgang. Wat? Tja, dan kan je therapieën tot je een ons weegt, maar als je stofjes mist in je lijf schiet dat niet op. Ik denk dat ik toen op mijn dieptepunt zat. De weegschaal die schrikbarend veel te hoge getallen aangaf, en alle klachten en kwalen die ik inmiddels had, waardoor ik me enorm beperkt voelde in mijn bewegingsvrijheid. Daarbij kon dat haar me even geen *** meer schelen. Ik voelde me oud, dik en lelijk. Oeps, daar ging al mijn Zelfliefdewerk. Dus toen ik in mei had moeten verven, dacht ik: ” Nee, deze overgang ga ik helemaal compleet maken. Met háár overgang inclusief”. Kom maar op met dat zebrapad op mijn hoofd, ik ga ervoor. Ook hier ga ik doorheen. Wel de schaar erin (want dat scheelt weer) voor een lobje, maar verder puur natuur. En zo geschiedde.

Ik heb niemand ingelicht, maar begon gewoon. Ik zie wel wat ik ervan vind. En hoor ook vanzelf wat anderen vinden. Als het me boeit, merk ik het wel. Mijn zoon vond het in ieder geval helemaal niks. ”Wat lelijk, mam!'” ” Ja? Nou jammer joh, wen er maar aan, want dit gaat het zijn voorlopig”, zei ik. Na een paar weken (mijn ijdele deel had wel even nodig om zich hieraan volledig over te geven, ook al was ik vastbesloten) durfde ik het aan om mijn overgangsfase te delen op social media. Eigenlijk was iedereen alleen maar positief.

Een heerlijk bad van herkenning

Voor ik het wist werd ik door een lieve kennis toegevoegd aan een groep “Grijs en Geweldig”. Wat een opluchting! Sommige vrouwen waren zelfs lyrisch over dat mooie ‘Silver’. Goh, zo had ik het nog nooit bekeken. Tja, want wit was het wél. Wat een heerlijk bad van herkenning: allemaal ladies met dezelfde uitdaging en/of struggle 😉 Zo las ik over de CG methode (Curly Girl) en van het 1 kwam het ander. Al mijn flessen shampoo en conditioner gaf ik weg en ik ging over op shampoobars. Ik gebruikte ook al heel lang stukken zeep voor mijn lijf dus waarom niet voor mijn haar? Ik begon te experimenteren met mijn haar minder vaak te wassen. Soms maar 1 keer per week. Wat fijn! Stylen doe ik nog steeds hetzelfde (met varkensharen borstel en föhn), beetje olie erin et voilá. Soms een keer een haarclipje erin om het uit mijn gezicht te houden en dan zie je ook meteen lekker hoe wit het is, met hier en daar mooie zebrastrepen.

Door de juiste suppletie ging ik me minder depressief voelen en begon de zon, letterlijk en figuurlijk, deze zomer weer wat meer te schijnen. Zo begon ik me te verdiepen in de overgang, las boeken en was vastbesloten om me beter te gaan voelen, o.a meer échte voeding te eten en een gezondere lifestyle te leven. Ik heb nog een behoorlijke weg te gaan, want herstellen van, zo blijkt, burn-out én in de overgang zijn heeft zo haar uitdagingen. Maar wat mijn haren betreft: ik begon het zelfs leuk en bijzonder te vinden om deze overgang zo zichtbaar in mijn haren te doorleven.

Joggingbroeken maakten inmiddels plaats voor ook jurken en blouses. Zo las ik boeken over make-up en kledingadvies, want kleuren die eerst nog leuk stonden zagen er ineens anders uit met wit haar. Ik kwam erachter dat, na 20 jaar geen lipstick meer gedragen te hebben, een heel opvallende me juist flatteerde.

Fifty & Fabulous

December 2020 werd ik 50. En vanaf 1 januari datzelfde jaar keek ik er al naar uit. Don’t ask me why, I just did. Fifty & Fabulous, zo had ik het me voorgesteld. Nou, little did I know, maar ik zat er allesbehalve geweldig bij op mijn verjaardag. Met overgewicht, depressief en moe, maar toch gevierd met lieve mensen om me heen. Nu, bijna een jaar later, kan ik zeggen dat ik opnieuw echt ergens doorheen ben gegaan: mijn Overgang.

Ik weet niet of je het boek van Mark Manson al hebt gelezen? Een paar jaar geleden kocht ik het en las het in 1 ruk uit. Dat heb ik dit jaar weer gedaan. Een aanrader: ” De edele kunst van not giving a f*ck”.
Ik gun elke vrouw haar eigen unieke tegendraadse aanpak voor haar eigen goede leven.
We deserve it! Punt!