Enkele weken geleden werd een post van mij op FB gedeeld door het door mij zeer gewaardeerde Belgische Wifty (kijk deze maar even: https://www.facebook.com/search/top?q=wifty). Mijn verzoek om het verhaal over jouw reis naar grijs hier te delen kreeg ook daar gehoor: enkele dames reageerden erop. Heerlijk om weer eens een silver sister in beeld te brengen! Lees hieronder hoe Mieke Van Damme haar zilveren haar ervaart.
Ik ben Mieke, 61, moeder van drie kinderen, woon samen met Hans, vader van drie (andere) kinderen. Die zijn alle zes de deur uit. Daarom zijn we onlangs kleiner gaan wonen in een schattig klein huisje vlak bij het bos in Ellezelles. Ik werk als freelance copywriter van thuis uit. Tot voor kort gaf ik ook yogales ’s avonds in onze eigen zaal, maar na de verhuis ben ik daarmee gestopt. Ik ben gek op honden, bergtochten met de honden, lezen en breien.
Wanneer ontdekte je je eerste grijze haar?
Goh, dat zal al een hele tijd geleden zijn. Ik herinner me het typische moment bij de kapper die vroeg of hij dat eerste grijze haar mocht uittrekken. Dat vond ik toen een bizarre vraag. Hoezo, wat was er mis met mij, waarom moest dat grijze haar weg?!
Wat deed je beslissen om je natuurlijk kleur te kiezen? Hoe verliep dat proces?
Ik vond dat mijn haar eerder kleurloos dan grijs werd, een vale schijn die me sterk deed verouderen. Dus heb ik een paar jaar mijn haar geverfd in de tint van vroeger. Maar wat een gedoe zeg. De supermarktproducten vond ik maar niets, en bij de kapper kostte het handen vol geld. Dat was ik al snel beu. Dus besliste ik om het te laten zoals het was. Toevallig (of niet) viel dat samen met de periode dat mijn dochter zwanger was van mijn eerste kleinkind.
Wie is/was jouw grote voorbeeld of inspiratie?
Euh … niemand.
Welke reacties krijg je op je haar? Wat is de meest leuke of minst leuke reactie die je ooit kreeg?
Minst leuk: één van mijn yogaleerlingen die vroeg waarom ik mijn haar liet grijs worden, met een blijk vol afgrijzen.
Leukste: mijn dochter die zei dat ik hele mooie grijstinten had, en hier en daar zie je ook nog mijn bruine, originele tint. Ze vond het heel geslaagd.
Merkte je (mentaal dus) verandering bij jezelf? Hoe heb je dat ervaren? Bracht het je tot nieuwe inzichten en zo ja, welke?
Ik ben vooral opgelucht dat ik nu niet meer naar de kapper moet. Ik laat het gewoon groeien en grijs worden. Eerlijk gezegd heb ik meer moeite met andere verouderingssymptomen, rimpels, ‘oude’ handen, haaruitval, dun, futloos haar, wallen, dubbele kin… Die vind ik moeilijker om te aanvaarden.
Is je manier van kleden, je haarstijl of make-up veranderd?
Als ik kleuren kies, hou ik rekening met mijn grijze haar. Pasteltinten gaan daar niet mooi mee samen. Ik zal eerder donkere kleuren kiezen. Make-up was bij mij sowieso al heel beperkt – geen verandering daarin.
Hoe verzorg jij je haar? Heb je nog tips voor goede producten? Of een bepaalde manier van stylen?
Ik ben overgestapt op een zachte, natuurlijke shampoo met olijfolie en doe geen schadelijke dingen voor het haar (fohnen, bijv.) Ik let op mijn voeding en algemene gezondheid, die hebben natuurlijk ook invloed op de kwaliteit van mijn haar.
Heb je zelf het idee dat je je minder aantrekt van wat mensen van je vinden? Of trek je juist meer aan van de mening van anderen?
Minder, maar ik ben er toch nog mee bezig hoor. Ik stimuleer die aandacht voor mezelf ook. Want ik wil er niet gaan bijlopen als een ‘oude slons’. Zeker nu we hier zo afgelegen wonen, is het soms verleidelijk om niets aan je uiterlijk te doen. Ik blijf mooie kleren kopen en goeie verzorgingsproducten.
Wat zou je mensen die nog twijfelen om hun haar uit te laten groeien mee willen geven?
Ieder zijn ding, maar ik heb het graag natuurlijk. En het spaart handenvol geld uit. En al dat kleuren verzwakt de gezondheid van je haar, dat was voor mij ook een argument – het werd al zo dunnetjes …