Wat geniet ik toch altijd van de verhalen van de ‘zilvermeisjes’ die ik in beeld mag brengen. Ik krijg hun antwoorden en ervaringen natuurlijk uit de eerste hand en iedere keer weer valt het me op hoe ze met een flinke dosis lef en zelfvertrouwen starten met hun reis naar grijs. Volgens Kathleen Bongers lopen de Nederlandse vrouwen daarmee zelfs een stukje voor op de Belgische, die er nog wat meer moeite mee hebben. Kathleen (momenteel woonachtig in België na jaren in Afrika te hebben gewoond) laat geen kans onbenut om het uitgroeiproces te promoten. Het verhaal van deze ondernemende lady tref je hieronder!
Hallo daar, ik ben Kathleen Bongers en afkomstig uit Hamont-Achel, een mooie, groene gemeente uit Noord-Limburg, België. Ik studeerde voor juf (lagere school) en leerde 6 jarige jongens en meisjes lezen, schrijven en zoveel meer! Negen jaar later, zo rond mijn dertigste, verhuisde ik met man en kroost (Max, Zanna en Romeo) naar Rwanda, Afrika. Marc, mijn man, werkte er in de gezondheidszorg en ikzelf als juf Nederlandse Taal en Cultuur op de Belgische Internationale school waar ook onze 3 kinderen school liepen. Wat aanvankelijk één jaartje Afrika zou zijn, bleken er achteraf gezien 21 te worden! Kortom : 9 jaar Rwanda, 8 jaar Kameroen en 4 jaar Malawi! Nu terug ‘home sweet home,’ maar met nog steeds het verlangen om vroeg of laat terug te kunnen keren naar dat mooie, zonnige continent.
In maart ’23 zal ik 54 kaarsjes uitblazen; jeetje wat raast de tijd!
Camouflage spray….helemaal geweldig of toch niet?
Ik vermoed dat ik ben beginnen grijs worden rond mijn 30ste. Iets daarvoor al, ben ik begonnen met het verven van m’n haar, gewoon omdat ik dat leuk vond en wel eens iets anders wou, zoals zovelen. Achteraf gezien zou ik dat nooit meer doen, want vanaf toen is het met de kwaliteit van m’n haar bergafwaarts gegaan! Van nature was ik een brunette, maar ik kleurde het toch een flink pak donkerder. Te donker! Te hard voor m’n aangezicht, bleek achteraf.
Mijn haar groeit razend snel en met de jaren werd ik alsmaar grijzer. Een witgrijze uitgroei valt al snel op tussen dat donker haar dus willens nillens stond ik elke 3 weken bij de kapper want zelf had ik geen geduld voor dat geklieder en Marc, mijn geduldige (of toch niet zo) echtgenoot, gaf er ook liever de brui aan. Ik zag er vréselijk tegenop elke maand, zelfs al werd het vakkundig gedaan!
Ik ga niet graag naar kappers. Voor mij was het tijdverlies en het kostte elke keer toch weer een aardige duit! Naarmate ik ouder en witter werd, werd de uitgroei vaak al na 3 dagen duidelijk zichtbaar! Bah, dit wilde ik niet! Er kwamen camouflagesticks op de markt, waarmee je die lelijke uitgroei makkelijk kon wegwerken, hallelujah! En beter nog : camouflagespray!! Helemaal geweldig! Of toch niet? De spray brandde vaak op m’n hoofdhuid en het rook allesbehalve gezond! Waar was ik mee bezig? Oh jawel, ik dacht er regelmatig aan om grijs te gaan, zeker als ik weer ‘ns een jongere dame met mooi lang, grijs haar zag. Maar zoals iedereen zag ik enorm op tegen het proces en zag ik het niet zitten om dit in Afrika te starten. Ik voelde me in m’n topjaren en daar hoorde grijs niet bij!
Hop….daar zat ik, in de kappersstoel
Maar in juni ’18 verhuisden we even terug van Kameroen naar België en dacht ik : ‘Dit is het moment!’ Ik had dus niet echt een grijsmodel als inspiratie, maar was het gewoon helemaal ZAT! Bovendien was m’n haar na 20 jaar verven dof en stug en droeg ik het zelden nog los. Een paardenstaart ging ook niet echt vond ik, want dan zou het grijs er langs alle kanten doorpiepen. Mijn besluit stond vast en ik voelde me zelfzekerder dan ooit! Ik bracht familie en vrienden op de hoogte van m’n plan en de meningen waren sterk verdeeld.
Mijn moeder, 78 toen, haalde haar schouders op en vroeg zich af of dat wel goed zou komen. Zijzelf kleurde nog steeds en was er nog niet klaar voor! Anderen vonden het stoer maar zouden het zelf niet durven, weer anderen vonden me nog veel te jong (bijna 50, echt?) Maar ik zou me niet laten doen en hop, daar zat ik, in de kappersstoel! “Cold Turkey,” zei ik vastberaden! Mijn lange, stugge lokken mochten eraf in ruil voor een kort, pittig kopje! Voorlopig, want ik ben een lang haar type. Tenminste, dat dacht ik toch! Volgens mijn kapster was ik een warm type en grijs én lang zou absoluut niet bij me passen!
Mijn broek zakte net niet af….
Ze haalde er zelfs een langharige, grijze pruik bij, plofte die op m’n hoofd en herhaalde : “Wil je er dan echt zó uitzien?!!” De moed zonk me in de schoenen. Ze stelde voor om het zachtjes aan te pakken en te starten met blonde high lights. Totaal overdonderd en dwaas, staarde ik enkel nog maar wat beduusd voor me uit en liet maar gebeuren … Ik maakte haar duidelijk dat er niet drooggeblazen moest worden. Het was immers een erg warme zomerdag en ik hield niet van strak uitgeföhnd haar! Maar ook daarmee werd geen rekening gehouden, want ik had ‘freeze’ haar en dat moet nu eenmaal geföhnd en gestyled worden!
Pas bij de kassa kwam het besef waarom de kapster zo halsstarrig haar mening maar bleef opdringen! Mijn broek zakte nét niet af toen ik de rekening kreeg! Bovendien zag ik eruit als een vogelverschrikker en wilde ik zo niet thuiskomen en vertellen wat me die grap wel niet gekost had! Bijgevolg stopte ik bij het eerstvolgende warenhuis, kocht een flesje water en goot dit integraal leeg over m’n hoofd op de parking. Het was immers zomer en warm genoeg! Met open ramen en mijn hoofd half naar buiten, reed ik naar huis. Thuisgekomen was m’n haar zo goed als droog, iets meer natuurlijk lijkend maar nog steeds een halve vogelverschrikker. Ik stond niet met die blonde lokken! Het paste absoluut niet bij mij!!
Terug naar een nieuw, zonnig land
Die mooie zomer kwam snel tot een eind, maar niet echt voor ons want we verhuisden terug naar een nieuw, zonnig land : Malawi!
Al na enkele weken was ik op zoek naar een nieuwe kapster want ik wilde dat lelijk haar gewoon weg!! Helemaal weg!! Misschien was afscheren zelfs een optie? Of millimeteren? Het moest weg, af, alles!
Ik ben nogal impulsief van karakter moet je weten, dus na de wijze raad van m’n man gevolgd te hebben, wachtte ik toch geduldig nog enkele maandjes totdat m’n uitgroei op z’n minst enkele centimeters was. Deze keer zou ik desnoods zélf alles afknippen, moest de kapster het weer niet willen doen!! Maar de Zuid-Afrikaanse Hettie had veel begrip en deed precies wat ik wilde. Zalig vond ik het, dat korte koppie! Lekker fris en makkelijk ook, vooral in zo’n warm land als Malawi! Maar toch wist ik, dit is tijdelijk, want ik houd van lang.
De transitie van gekleurd naar zilver haar ging dus vrij snel. Natuurlijk werd ook ik tijdens die periode geconfronteerd met blikken die boekdelen spraken! Plotseling vonden de ogen van collega’s en vrienden spontaan de weg naar boven, naar m’n haardos. Ik zag wat ze dachten en legde keer op keer uit dat ik in een transitie zat. Vermoeiend en niet leuk! Marc vond dat ik eruit zag als een cavia, vrienden vonden het zo vreselijk jammer dat ik dat lange haar had laten kortwieken, anderen vonden het kort dan weer net veel pittiger. Wat vooral ík leuk vond was dat ik al snel helemaal natuurlijk grijs was en vooral de verschillende tinten vond ik bijzonder mooi! Vanaf toen waren de reacties enkel nog maar positief! Ik straalde meer zachtheid uit. Zelfs mensen die ik totaal niet kende vroegen of dit m’n natuurlijke haarkleur was maar dachten vaak dat ik er toch wat kleur in had laten doen. Lekker niet dus, puur natuur! Mijn ijdelheid werd nog wat groter.
Ik blijf het ‘natuurlijk jezelf zijn’ sterk promoten
Vanaf toen, nu bijna 4 jaar geleden, werd het alleen maar leuker! Ik speelde met kleur! Alle aardetinten werden uit m’n kleerkast verbannen en met veel plezier geschonken aan de lokale Afrikaanse mama’s. In ruil kocht ik kleurrijke, Afrikaanse stoffen op de markt, bracht ze vervolgens naar de kleermaker die ze op zijn beurt omtoverde tot de meest leuke outfits! Zalig!
Het kleurenpalet op m’n aangezicht bestaat enkel uit een dun laagje fond de teint, wat parelmoerachtige oogschaduw, zwarte maskara, wat bijgekleurde (potlood) bruine wenkbrauwen en áltijd felrode lippenstift!
Ondertussen zijn m’n haren weer lekker lang, maar vooral supergezond! Ze glanzen terug! Ik was ze éénmaal per week met een zilvershampoo en gebruik conditioner. Ik laat ze áltijd drogen aan de lucht en doe enkel wat olie erin (vooral bij de punten), tegen de zogenaamde freeze die ik wel wat heb, maar so what?
Anno bijna ’23 worden zilveren lokken steeds beter aanvaard. Gelukkig maar! Vooral in Nederland zie ik steeds meer vrouwen met een grijs koppie. Hier in België lopen we nog een beetje achter, maar ik blijf het ‘natuurlijk jezelf zijn’ van top tot teen (oké, met een beetje make-up) sterk promoten! Jong of oud(er) : ga ervoor, het is zó ontzettend bevrijdend, op alle vlakken!